تولدی دیگر
همه هستی من آیه تاریکیست
که تورادرخودتکرارکنان
به سحرگاه شکفتن هاورستن های ابدی خواهد برد
من در این آیه تورا
آه کشیدم آه
من دراین آیه تورا
به درخت وآب وآتش پیوندزدم
(فروغ فرخزاد)
باز باران
با ترانه
میخورد بر بام خانه ...
خانه ام کو ؟خانه ات کو؟آن دل دیوانه ات کو؟
روزهای کودکی کو ؟فصل خوب سادگی کو؟
یادت آید روز باران ؟گردش یک روز دیرین ؟
پس چه شد دیگر ٬کجا رفت؟
خاطرات خوب ورنگین٬در پس آن کوی بن بست ؟
در دل تو٬ آرزو هست؟...
کودک خوشحال دیروز غرق در غم های امروز...
یاد باران رفته از یاد ٬آرزوها رفته بر باد...
برای زیستن دو قلب لازم است
قلبی که دوست بدارد ٬قلبی که دوستش بدارند
قلبی که هدیه کند ٬قلبی که بپذیرد
قلبی که بگوید ٬قلبی که جواب بگوید
قلبی برای من ٬قلبی برای انسانی که من میخواهم .
پیش از آن که واپسین نفس را برآرم
پیش از آنکه پرده فرو افتد
پیش از پژمردن آخرین گل
برآنم که زندگی کنم
برآنم که عشق بورزم.
برآنم که باشم.
در این جهان ظلمانی ،در این روزگار سرشار از فجایع ، در این دنیای پر از کینه
نزد کسانی که نیازمند منند
کسانی که نیازمند ایشانم
کسانی که ستایش انگیزند
تا دریابم ، شگفتی کنم ، باز شناسم
که ام ...
که می توانم باشم، که می خواهم باشم
تا روزها بی ثمر نماند....ساعت ها جان یابد .....و لحظه ها گرانبار شود
هنگاهی که می خندم... هنگامی که می گریم...هنگامی که لب فرو می بندم
در سفرم به سوی تو ، به سوی خود ،به سوی حقیقت...
که راهی ست ناشناخته
پر خار ، نا هموار
راهی که ، باری
در آن گام می گذارم
که در آن گام نهاده ام
و سر بازگشت ندارم
بی آنکه دیده باشم شکوفایی گل ها را
بی آنکه شنیده باشم خروش رودها را
بی آنکه به شگفت درآیم از زیبایی حیات
اکنون مرگ می تواند فراز آید.
اکنون می توانم به راه افتم.
اکنون می توانم بگویم
که زنده گی کرده ام .
از: " چیدن سپیده دم" سروده ی مارگوت بیگل _ ترجمه احمد شاملو
آسان تماشاگر سبقت ثانيه هاييم ؛ و به عبورشان ميخنديم! چه آسان لحظه ها را بکام هم تلخ ميکنيم ، و چه أرزان به أخمى ميفروشيم لذت با هم بودن را! و چه زود دير ميشود و نميدانيم که شايد فردايى نباشد!
پنجره "وا" میشود...
پنجره "بسته" میشود...
پنجره... "وابسته" میشود...!
گوشهايم را مي ببندم نميخواهم صداي تيك تيك ساعت گذر ثانيه ها را به رخم بكشد ، كه ميخواهم در سكوت و سكوني سبز از لحظه هاي ناب بودن سرشار شوم و به روياهاي روزهاي نيامده فردا بنگرم .
ميخواهم طرحي در اندازم كه وسعت باورهايم در قامت اش بگنجد
چشمهايم را در زير يلك هايم پنهان ميكنم نميخواهم مكان را تصوير كنم در ذهنم ، تنها به درونم مينگرم به هر انچه هستم و بايد باشم.
دوري...!
از چه ؟ از كي؟ از كجا؟
ميخواهم به خودم نزديك باشم، به باورهايم ميخواهم خودم باشم و با جعبه كوچك رنگين كمانم روياهايم را رنگ بزنم.
فاصله...!
فاصله چيست جز تعبير ما از مكان و زمان مان!
دلهايمان نزديك باشد همه جا هستم من فاصله ها را با قلبم ميشكافم و مر آنجا كه دلم باشم قدم ميگذارم بي ترديد .
تنها ميخواهم باشم ، هميشه باشم، خودم باشم .ميخواهم روياهايم را سبز كنم در بستر ارام زمان و گاه در تلاطم شيرين درياي زندگي.
سه‌فه‌رێک...
کاتێک من و سه‌فه‌ر هاوڕێ بوین...
سه‌فه‌رێکی کورت و به قه‌ت ژینی من درێژ...
سه‌فه‌رێکی سه‌ر شێت و پڕ له هاواری نه بیسراو...
سه‌فه‌رێکی پر له ئاوارگی.! کاتی، خۆی به چاودێرێکی چاو تینوو، ده نواند و کاتێکیش به شوفیره تاکسیکی برسی ...
سه‌فه‌رێک تال ،به قه‌د هه‌ستی ناخی کچه کوردیکی به گله‌یی ،که هه‌ر چی هاواری کرد نه ده‌بیسرا.
سه‌فه‌رێکی قه‌دیس کراو، به قه‌د نیگای، میهربانی کوره تارانیه‌ک کاتێک کچی ده‌دیت، نه رووتی!!!!
سه‌فه‌رێکی دڕنده، به قه‌د چاوی پڕ له ترسی کیژۆڵه‌ی ناشیرین
سه‌فه‌رێکی ماندوو، به قه‌د دسته گرمه‌کانی زارا که بونی ته‌نیایی و بێ که‌سی و غوربتیان لێده‌هات
سه‌فرێکی سه‌رسه‌خت. به قه‌د ژن، ژنێکی له خۆبایی ،که به دوای تواناکانی ده‌که‌و ت. به‌ڵام سه‌د مخابن، له چاوانی دا فمینیزم مرد بوو
سه‌فه‌رێک، به قه‌د نیگا ی، پر له ته‌مه‌ننای، مناڵه ورده واڵه فرۆش و رومه‌ت سوتاوه‌که‌ی ناو میترو
سه‌فه‌رێکی غه ریب ،!!! به قه‌د چریکه ی مناڵه بیانوو گیره‌کی فرۆید، که هرچی لای لایه‌م بو ده‌کرد
هه‌ر دیناڵاندو ده‌ی چریکاند ئه‌ری دایه؟ به دوای کام ژان، وا ژیانم دوراند، که گریانم ته‌واوی نایه!!!......
سه‌فه‌رێکی دیکتاتۆر که بێ شه‌رمانه له بن گوێم دی چرپاند. نه هایه تی خۆشه‌ویستی‌کیش رشانه‌وه‌یه‌که، ئه‌ری وایه
سه‌فه‌رێکی....
من و ژانی گەل
گوتت: خاتوووووون!!! من دەڕۆم، هەروەک لە خۆم تێپەڕ بووم. دەڕۆم، نایەمەوە، تا ڕۆژێک دەگەڕێمەوە کە بۆ هاتنم هەبوونێک هەبێت.
بێچارە قەومی من خاتوون!! لە دوژمن بێجگە لە دوژمنی ناوەشێتەوە... بەڵام داد لەو ڕۆژەی کە هەوڵ دان بۆ سەربەستی ببێت بە بەردی ناو قامکە چکۆلەکانی منداڵانی کۆڵان، دەستی کوڕ و کچانی وڵاتەکەم لێک بکاتەوە...
داد لەو ڕۆژەی سەربەستیمان ببێت بە ئاواتێکی نەخوازراو و ئەفسانەیەکی پڕ لە درۆ، نەبیستراو، عەداڵەتیش ببێت بە قەیرە کچێکی لەبیرکراو، کە چواردەوری بڕواکانی ئەم خاکە داگیر بکات.
خاتوون دەبێ بڕۆم، مانەوەم یەکەم جێژوانی من و نەبوونە. دانیشتنم یەکەمین جێژوانی من و بێ دەنگی. دەڕۆم تا مەگەر منارەیەک بدۆزمەوە و ئەوکات سەرخۆشانە هاوار بکەم: نەهێڵم نەتەوەکەم بە ماچ فریو درێن! ماچێک لە خوێنی خوشک و براکانم. گۆناکانی وا گەش و لێوەکانی وا سوور بوون.
دەڕۆم وەک ئەو باڵندەی کە سنوورەکان بە تینوێتی دەپەڕێنێ مەگەر جارێک، تەنیا جارێک، لە باخێک بە ئاسوودەیی سرودی سەرخۆشی و سەربەستی و سەربەرزی لە جیاتی ژانی گەل بخوێنێ.
چاک تێگەیشتووم خاتوون! لە ڕەشی و لە تەپوتۆزی ئەم ڕێگایە! تێگەیشتووم کاتێک تاریکی خۆی بە سەردا دەکێشێ ئەستێرەکانیش لە هەیبەت دەڕەوێنەوە...
تۆ دەڵێی چی خاتوون؟!!
من دەڵێم لە دواجار دا من و تۆ ون دەبین لە ناو بەستێنی تابلۆیەکی بێ سەروبن دا.
من!!! وەک منێکی داپۆشه کاو، لە ناو خەیاڵێکی سەرسوڕهێنەر و ئاڵۆزاو، تالارێکی دوکەڵاوی و سەدان کورسی خاڵی تێکشکاو...
تۆ و میکڕۆفۆنێکی تەماوی، ڕۆژنامەکانی تۆزگرتووی نەخوێندراوە و... جانتایەکی شڕودڕ و هەڵەڕژاو، لە هەزاران وشەی نەگوتراو....
بی تو مهتاب شبی باز از آن كوچه گذشتم
همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم
شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم
شدم آن عاشق دیوانه كه بودم
مناڵێکی بچکوڵانه
پرسیار ئهکات :
ئهرێ دایه
ژیان چیه ؟
له گه ل زه رده خه نده یه ک له خه و هه ڵده ستم و ده ڵێم به یانیت باش گه ردوون.
ده ریای رۆحم پڕه له چه قڵ وبزمار و قیژه یه کی خنکاوی مل بڕاو
که چی هه ر ده ڵێم بوونم هه یه. بیرێکی سه رخۆش له گوناه و
هه ستێکی ڕه ش پۆش له مه رگ و قه ڵه مێکی خوێناوی له پێناو ئازادیم و
که چی هه ر پێده که نم، پێده که نم به ئاسمان، به تۆ، به خۆم و به وهه موو بێ به شیه
پێده که نم به سووتانی خۆر، به گریانی هه وره کان و به ڕه نگی ڕه ش هه ڵگه ڕاوی
شه وی ئه وینم. نیگایی پڕله هاوارم بێده نگ و گریاناویه
ئه ی نابینی چۆن له به رامبه رئه و هه موو بێ شه رمیه دا ڕاماو راچڵه کاوه؟...
"نیاز"
خۆیم بۆ ده نێرێ. له فرمێسکی خوێنینم دا هاوارێکی خنکاوی بێ سه رچاوه و له سه مای پێنوسه که
مدا ئالۆزه ێکی بێ سامان، بۆ هۆنراوه ێکی بێ کۆتایی بۆ ئامانجێکی پڕ له هه ورازخۆی ده نوێنێت.
له و هه موو بێده نگیه ی ژوری ماندوو بونم دا هاژه هاژی روباری ژیانێکی درێژ و پڕ له ئاوات به ره و لای
خۆی ڕام ده کێشێت.له لێدانی دڵی زامدارم داهاتوچۆی ژیان و مردن، عه شق و نه فره ت،
پێش رێگام ده گرێت هه رده م خۆ پێشاندانی یه کێکیانه، هه رکات به سیماێکی جیاواز و له هه ر
شوێنیک به ره نگ و بۆنێکی بێ شه رمانه.
"نیاز"
با تۆش فێری گریان نه بی
دڵت مه نێره میوانم
با له ژیان بێزار نه بی
زۆر ده میکه من غه مبارم
به هار بو من زۆر نامویه
به خه ویش سه وزای نابینم
بۆیه ده ڵیم له من دوور به
با سێبه ری خۆم ببینم
"نیاز"
دوو هه زار و پینج سه د ساله زرپ و زیندووین به لام هیشتا باویشک ئه ده ین هیشتا نوستووین هیشتا ته واو تیر خه و نه بووین هیشتا ئه نووین دوو هه زار و پینج سه د ساله له خه لک بوردووین له خومان هه رگیز نه بوردووین دوو هه زار و پینج سه د ساله وه ک ئیسته واین یه ک نه گرتووین له و کاته وه چه ک هه لگرتووین به لام هیشتا سه ر نه که وتووین که چی ئه لیین:هه ر سه ر که وتووین ئه لیین ئیمه هه ر نه مردووین
دوو هه زار و پینج سه د ساله میژوو ئه لی له دایک بووین
"شیرکو بیکه س"
دلم می خواهد دفتر دلتنگی ام را باز کنم
و از شب های سرد و ساکتم برایت حرف ها بگویم.
از هزاران امید سبزی که در خانه ی دلم خشکیذند.
هنگامه ی پرواز بود ولی چه زود بال هایم سوختند.
با لهای بی عروج،
بال هایی که از پشت میله های قفس ناله سردادند،
در این کوچه های بی رهگذر و روزهای یخ بسته، چه کسی هست که امید را در من شکوفا کند
تا بر روی این پل، فردا را به انتظار بنشینم.
در این آسمان ظلمانی، ستاره ای نمی درخشید تا آن را ارزانی وجود نازنینت کنم.
مهتاب مهمان شب است و خورشید هم مهمان روز.
دنیایم کوچک است ولی پر از افسانه های رویایست.
پراز قصه های ناگفته و ناشنیده.
دنیایم کوچک است اما میتواند قلب مهربانت را که با ذره ذره وجودت به من بخشیده ای، در خود جای دهد.
بگذار تا در تلخ ترین دقایق تنهایی زندگی ام، وجودت را حس کنم
و دیدگان سرد و خاموشم بانگاه گیرایت یکی شود.
تو اگربیایی و بامهربانی، دروازه ی قلبم را بگشایی،
آن را با اشتیاق به رویت بازخواهم کرد و شور آن لحضه را در صندوقچه ی وجودم تاابدمحفوظ نگه خواهم داشت.
میخواهم در بی نهایت مهربانیت غرق شوم
و دست در دست شاپرک ها به دنج ترین گوشه ی زندگی سفرکنم
این را بدان که همچنان با یاس هابه انتظارت خواهم نشست،
تایادتورا، در آفاق نگاهم پیدا کنم
و عطر وجودت را آذین واژه های ساده ی عشق سازم.
"نیاز"